ପାଇଲଟ୍, ସିନ୍ଧିଆ କାହିଁକି ମମତା, ପାୱାର ଏବଂ ଜଗନ୍ ପରି ଏକ ନୂତନ ଦଳ ଗଠନ କଲେ ନାହିଁ?
ଶରଦ ପାୱାର ଏବଂ ମମତା ବାନାର୍ଜୀ ଭଳି ଲୋକମାନେ ନିଜ ନିଜ ଦଳ ଗଠନ କରିବା ପରେ ବଡ଼ ନେତାଭାବେ ଉଭା ହୋଇଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ମୋଦୀ-ଶାହା ଯୁଗରେ ପରିସ୍ଥିତି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବଦଳି ଯାଇଛି ।
ରୁହି ତିୱାରୀ
ଯୁବ ନେତା ଜ୍ୟୋତିରାଦିତ୍ୟ ସିନ୍ଧିଆ ଏବଂ ସଚିନ ପାଇଲଟ୍ ଠିକ୍ ସମୟରେ ଏକ ନୂତନ ଦଳ ଗଠନ କରିବାର ସୁଯୋଗ ହାତଛଡ଼ା କରିଛନ୍ତି । ଉଭୟ କଂଗ୍ରେସ ଏବଂ ଭାରତୀୟ ଜନତା ପାର୍ଟିର ବହୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ବିକଳ୍ପ ଯୋଗାଇ ଦେବାରେ ବିଫଳ ହୋଇଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ସିନ୍ଧିଆ ବିଜେପିରେ ଯୋଗ ଦେଇଛନ୍ତି, ପାଇଲଟ୍ କେଉଁଆଡେ ଯିବେ ତାହା ଅସ୍ପଷ୍ଟ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରାଜସ୍ଥାନର ପୂର୍ବତନ ଉପମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କଠାରେ ଏକ ନୂତନ ରାଜନୈତିକ ଦଳ ଗଠନ ପାଇଁ କୌଣସି ଚିହ୍ନ କିମ୍ବା ପ୍ରବୃତ୍ତି ଦେଖାଯାଉନାହିଁ ଏବଂ ସେ କେବଳ କେନ୍ଦ୍ରରେ ଶାସକ ଦଳର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଉଥିବାର ଦେଖାଯାଉଛି ।
ସିନ୍ଧିଆ ଏବଂ ପାଇଲଟ୍ ନା ଶରଦ ପାୱାର, ମମତା ବାନାର୍ଜୀ କିମ୍ବା ୱାଇ. ଏସ. ଜଗନମୋହନ ରେଡ୍ଡୀ ନୁହଁନ୍ତି – ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ମତ ଥିବା ଏହି ଆଞ୍ଚଳିକ ନେତାମାନେ କଂଗ୍ରେସ ସହ ସମ୍ପର୍କ ଭାଙ୍ଗି ନିଜର ରାଜନୈତିକ ଦଳ ଗଠନ କରି ଏଥିରେ ସଫଳ ହୋଇଥିଲେ ।
ବିଜେପି କାହିଁକି?
ସିନ୍ଧିଆ ଏବଂ ପାଇଲଟ୍ କାହିଁକି ଏକ ନୂତନ ଦଳ ଗଠନ କରିବାକୁ ସାହସ ଦେଖାଇଲେ ନାହିଁ ? ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ, ସିନ୍ଧିଆଙ୍କ ପାଇଁ ବିଜେପି ଏକ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ ପସନ୍ଦ, ବିଶେଷ କରି ଆଦର୍ଶଗତ ସ୍ତରରେ । ବିକଳ୍ପ ସନ୍ଧାନରେ ପାଇଲଟ୍ଙ୍କର ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ରହିଛି । ତାଙ୍କ ଭଳି ଧର୍ମନିରପେକ୍ଷ ତଥା ପ୍ରଗତିଶୀଳ ଭାବମୂର୍ତ୍ତି ଥିବା ନେତାଙ୍କ ପାଇଁ ଏହା କେବଳ ବିଜେପି ଭଳି ଏକ ପ୍ରମୁଖ, ହିନ୍ଦୁବାଦୀ ଦଳ ସହ ଜଡ଼ିତ ହେବାରେ ତାଙ୍କୁ ଅସହଜ କରିବ ।
ଏହି ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ବିଜେପି ଏକ ଆକର୍ଷଣୀୟ ମାର୍ଗରେ ପରିଣତ ହୋଇଛି । କାରଣ ଏକ ରାଜନୈତିକ ତଥା ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ସ୍ତରରେ ପ୍ରାଧାନ୍ୟ ବିସ୍ତାର କରିସାରିଥିବା ଏକ ଦଳରେ ଯୋଗଦେବା ଏକ ନୂତନ ଦଳ ଗଠନ କରିବା ଅପେକ୍ଷା ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । ଏକ ନୂତନ ଦଳ ଗଠନ ଜଟିଳ, ଶ୍ରମସାଧ୍ୟ ଏବଂ ଅତ୍ୟନ୍ତ କଷ୍ଟକର । ନରେନ୍ଦ୍ର ମୋଦୀଙ୍କ ଲୋକପ୍ରିୟତା ଏବଂ ବିଜେପିର କ୍ରମାଗତ ଭାବରେ ନିର୍ବାଚନ ଜିତିବାର କ୍ଷମତା ମଧ୍ୟରେ ଭୋଟରଙ୍କ ମନୋଭାବକୁ କାବୁ କରିବା ପାଇଁ ଏହା ଏକ ବ୍ୟାପକ ଜନ ଆଧାର, ସମୟ, ଶକ୍ତି, ଅର୍ଥ, ଅଭିଜ୍ଞତା, ଧୈର୍ଯ୍ୟ, ଏକ ମାର୍ଗଦର୍ଶିକା କିମ୍ବା ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ ଚିନ୍ତାଧାରା ଆବଶ୍ୟକ କରେ । ଏଥଇପାଇଁ ଦକ୍ଷତା ଏବଂ ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ ସବୁଠାରୁ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଏ ।
ଅରବିନ୍ଦ କେଜ୍ରିୱାଲଙ୍କ ପରି ଜଣେ ବିଦ୍ରୋହୀ ହେବା ଉଚିତ ଯିଏ ଗୋଟିଏ ଏଜେଣ୍ଡା (ତାଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଦୁର୍ନୀତି ବିରୋଧୀ) ଉପରେ ଚଢ଼ି ଏକ ଦଳ ଗଠନ କରି କ୍ଷମତା ପେଣ୍ଠସ୍ଥଳୀ କୁହାଯାଉଥିବା ଦିଲ୍ଲୀ ଦଖଲ କରି ସମସ୍ତ ବୈଧ ପ୍ରଣାଳୀକୁ ନଷ୍ଟ କରିବାକୁ ସାହସ କରେ । ଯଦି ଆମେ ବୟସକୁ ଛାଡ଼ିଦେବା, ସିନ୍ଧିଆଙ୍କ ପାଖରେ ଥିବାଭଳି ଯେପରି ସ୍ପଷ୍ଟ ମନେହୁଏ, ପାଇଲଟ୍ଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଏପରି ଗୁଣ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ପଞ୍ଜାବ ଏବଂ ହରିୟାଣାରେ ପରାଜୟ ପରେ କେଜ୍ରିୱାଲଙ୍କ ଆମ୍ ଆଦମୀ ପାର୍ଟି ଦୀର୍ଘ ସଂଗ୍ରାମରେ ସଫଳ ହେବା କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ ହୋଇପାରେ ।
ଏହାପୂର୍ବରୁ, ଯେତେବେଳେ ଏକ ନୂତନ ଜାତୀୟ ବିକଳ୍ପ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଲା – ଇନ୍ଦିରା ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ଜରୁରୀକାଳୀନ ପରିସ୍ଥିତି ଏବଂ ରାଜୀବ ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ସମୟରେ ବୋଫର୍ସ ଦୁର୍ନୀତି ପରେ – ଶାସକ ଦଳର ଦୁର୍ବଳତା ହେତୁ ଏକ ଉପଯୁକ୍ତ ରାଜନୈତିକ ପରିବେଶ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିଲା । କିନ୍ତୁ ମୋଦୀ ଏବଂ ଅମିତ ଶାହା କୌଣସି ବିରୋଧୀ ବିକଳ୍ପକୁ ଆସିବାକୁ ଅନୁମତି ଦେଉନାହାଁନ୍ତି । ଏହି କାରଣରୁ କଂଗ୍ରେସ ଛାଡ଼ୁଥିବା ନେତାଙ୍କ ପାଇଁ ଆଜି ନୂଆ ଦଳ ଆରମ୍ଭ କରିବା ସହଜ ନୁହେଁ । ଉଲ୍ଲେଖଥାଉ କି, କେଜ୍ରିୱାଲ ମଧ୍ୟ ମୋଦୀ-ଶାହା ଯୁଗ ପୂର୍ବରୁ ତାଙ୍କ ପାର୍ଟି ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ ।
ସିନ୍ଧିଆ-ପାଇଲଟ୍ଙ୍କ ଗୋଟିଏ ରାସ୍ତା
ଜ୍ୟୋତିରାଦିତ୍ୟ ସିନ୍ଧିଆ ଏବଂ ସଚିନ ପାଇଲଟ୍ଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ସମାନତା ରହିଛି – ଉଭୟ ଅନୁଭବ କରୁଛନ୍ତି ଯେ ଡିସେମ୍ବର ୨୦୧୮ରେ ମଧ୍ୟପ୍ରଦେଶ ଏବଂ ରାଜସ୍ଥାନରେ ବିଧାନସଭା ନିର୍ବାଚନରେ କଂଗ୍ରେସ ଜିତିବା ପରେ ଉଭୟ ନିଜ ନିଜ ରାଜ୍ୟର ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ହେବା ଉଚିତ । କିନ୍ତୁ ବୟସ୍କଙ୍କ ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ଅଣଦେଖା କରାଯାଇଛି ।
ଏମାନେ ନିଜ ଆକଳନରେ ସଠିକ୍ କହିଛନ୍ତି ଯେ କଂଗ୍ରେସ ନେତୃତ୍ୱ ଯୁବ ଆଞ୍ଚଳିକ ନେତାମାନଙ୍କୁ ଆଗକୁ ବଢ଼ିବାକୁ ଅନୁମତି ଦେବାରେ ଗୋଟିଏ ପଟେ ବହୁତ ଅସୁରକ୍ଷିତ ମନେକରୁଥିବାବେଳେ ଆତ୍ମସ୍ୱର୍ଥୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇପଡ଼ିଛି ।
ସିନ୍ଧିଆ ୨୨ ଜଣ ବିଧାୟକଙ୍କ ସହ କଂଗ୍ରେସ ଛାଡ଼ିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ସେ ମଧ୍ୟପ୍ରଦେଶରେ ତାଙ୍କର ଜନତାଙ୍କ ସମର୍ଥନ ଉପରେ ଏତେ ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସୀ ଥିଲେ – ଏପରିକି ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ପଦବୀ ପାଇବାକୁ ଦୃଢ଼ନିଶ୍ଚିତ ଥିଲେ – ତେବେ ସେ କାହିଁକି ନୂତନ ଦଳ ଆରମ୍ଭ କଲେ ନାହିଁ ? ଜଣେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ନେତା ତଥା ତିନିଥର ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଶିବରାଜ ସିଂ ଚୌହ୍ୱାନ ଥିବା ବିଜେପିରେ ସିନ୍ଧିଆ କାହିଁକି ଯୋଗ ଦେଇଛନ୍ତି ? ଯଦି କଂଗ୍ରେସ ପକ୍ଷରୁ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ପଦବୀରୁ ବଞ୍ଚିତ କରାଯାଉଥିବାର କୌଣସି ଅସନ୍ତୋଷ ଦେଖାଦେଇଛି, ତେବେ ସିନ୍ଧିଆ କାହିଁକି ବିଜେପିରେ କେଉଁ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ରାଜି ହେଲେ ? କେନ୍ଦ୍ରରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ପଦ ପାଇବା ସମ୍ଭବ କି, ଯଦି ଆମେ ରାଜନୈତିକ ମହଲର ଆଲୋଚନା ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବୁ, ତେବେ ସେ କଂଗ୍ରେସ ଛାଡ଼ିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କ ମନରେ ଏସବୁ କଥା ଥିଲା।
ଏସବୁ ମଧ୍ୟରେ ସଚିନ ପାଇଲଟ୍ ରାଜସ୍ଥାନର ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ହେବା ପାଇଁ ନିଜର ଅଭିଳାଷକୁ କେବେ ଲୁଚାଇ ନାହାଁନ୍ତି ଏବଂ ତାଙ୍କୁ କିପରି ଭୁଲ୍ ଭାବରେ ପଦବୀରୁ ହଟାଇ ଦିଆଯାଇଛି – ତାଙ୍କ ଆଖିରେ ଏହି ଅସନ୍ତୋଷ ଅଯୌକ୍ତିକ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ପାଇଲଟ୍ ପ୍ରକୃତରେ ରାଜ୍ୟର ତୃଣମୂଳ ସ୍ତରରେ ଏତେ ପରିଶ୍ରମ କରିଥିଲେ, ନିଜ ପାଇଁ ଭିତ୍ତିପ୍ରସ୍ତର ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ ଏବଂ ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରତିନିଧିତ୍ୱର ମୂଳଦୁଆ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲେ, ତେବେ ଏକ ନୂତନ ରାଜନୈତିକ ଦଳ ଆରମ୍ଭ କରି ଏହା ମାଧ୍ୟମରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିବା ପାଇଁ କାହିଁକି ପଦକ୍ଷେପ ନେଲେ ନାହିଁ ? ଯଦିଓ ତାଙ୍କ ବିଷୟରେ ଏବେ କିଛି କହିବା ବହୁତ ଶୀଘ୍ର ହୋଇଯିବ, କାରଣ ତାଙ୍କର ପରବର୍ତ୍ତୀ ପଦକ୍ଷେପ ଅନିଶ୍ଚିତ, କିନ୍ତୁ ଯଦି ତାଙ୍କୁ ଏପରି କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ, ତେବେ ସେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସୁଦ୍ଧା ଏହି ଦିଗରେ ପଦକ୍ଷେପ ଆରମ୍ଭ କରିସାରିଥାନ୍ତେ ।
କଂଗ୍ରେସର ତରୁଣ ତୁର୍କୀମାନେ – ଯେଉଁମାନେ ଦଳ ସହିତ ସମାନ ଭାବରେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ – ସେମାନେ ଏକାଠି ହୋଇ ଏକ ନୂତନ ସଂଗଠନ ଗଠନ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ଯାହା ଆଧାରରେ ସେମାନେ ଏହାକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାଜ୍ୟ ସହିତ କିପରି ଯୋଡ଼ିବେ ?
ଏକ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ପ୍ଲାଟଫର୍ମରେ ସ୍ଥାନ ସୃଷ୍ଟି କରିବା ଅତି ସହଜ । ଅନ୍ତତଃ ପକ୍ଷେ ରାଜନୀତିରେ ଷ୍ଟାର୍ଟଅପ୍ କେବେ ସହଜ ନୁହେଁ । ଯଦି ତୁରନ୍ତ କ୍ଷମତା ହାସଲ କରିବା ହେଉଛି ଏକମାତ୍ର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ, ତେବେ ଏକ ନୂତନ ପାର୍ଟି ଆରମ୍ଭ କରିବା କଦାପି କାମ କରିବ ନାହିଁ । ଏଥିପାଇଁ ଏକ ଭୋଟ୍ ବ୍ୟାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି କରିବାର କ୍ଷମତା, କଠିନ ପରିଶ୍ରମ ଏବଂ ସର୍ବୋପରି ଦୀର୍ଘ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶକ୍ତି ବାହାରେ ଅପେକ୍ଷା କରିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ।
ପାଣ୍ଠି ସଂଗ୍ରହ ମଧ୍ୟ ଏକ କଷ୍ଟକର କାର୍ଯ୍ୟ । ନିର୍ବାଚନ ରାଜନୀତିରେ ନିଜର ସ୍ଥାନ ପାଇବା ପାଇଁ କଠିନ ପରିଶ୍ରମ ସହିତ ପ୍ରସ୍ତୁତି ଏବଂ ପୋଷଣ କରୁଥିବା ଏକ ସଂଗଠନ ଆବଶ୍ୟକ । ଏଥିପାଇଁ ଅନ୍ତତଃ ପକ୍ଷେ ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ନିଜର ଗୁରୁତ୍ୱକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ଦଳକୁ ନିଜ ସମ୍ମୁଖରେ ରଖିବାର କ୍ଷମତା ଥିବା ଆବଶ୍ୟକ କରେ ।
କିଛି ଦୁଃସାହସିକ ନେତା
ଭେଟେରାନ ରାଜନେତା ଶରଦ ପାୱାର ୧୯୯୯ରେ ସୋନିଆ ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ନେତୃତ୍ୱରେ ଅସନ୍ତୋଷ ବ୍ୟକ୍ତ କରି ଜାତୀୟତାବାଦୀ କଂଗ୍ରେସ ପାର୍ଟି ଗଠନ କରିଥିଲେ । ସେ ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ରାଜନୀତିରେ ବିଗ୍ ବସ୍ ମାନ୍ୟତା ହାସଲ କରିଛନ୍ତି । ଦଳ ମୁଖ୍ୟତ। ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟରେ ସୀମିତ ରହିଥାଇପାରେ, କିନ୍ତୁ ମହାରାଷ୍ଟ୍ରରେ ବହୁ ସଂଖ୍ୟକ ଆସନ – ଲୋକସଭାରେ – ପାୱାର ଜାତୀୟ ସ୍ତରରେ ବହୁ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ, କେନ୍ଦ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଭାବରେ ଅନେକ ଥର କାର୍ଯ୍ୟ କରିଛନ୍ତି ।
ମମତା ବାନାର୍ଜୀଙ୍କ ବିଷୟରେ କାହାକୁ ଅଧିକ କିଛି କହିବାକୁ ପଡ଼ିବ ନାହିଁ । ୧୯୯୭ ରେ, କଂଗ୍ରେସ ସହିତ ତିକ୍ତ ସମ୍ପର୍କ ପରେ ସେ ତୃଣମୂଳ କଂଗ୍ରେସ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିଥିଲେ । ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗରେ ରାଜନୈତିକ ଭିତ୍ତି ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିବା ସହଜ ନଥିଲା – ବାମପନ୍ଥୀମାନଙ୍କର ଦୃଢ଼ତା ରହିଥିଲା ଏବଂ ରାଜ୍ୟ ରାଜନୀତି ହିଂସା ଭଳି ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଥିଲା । ବାନାର୍ଜୀ ନିଜକୁ ପରିସ୍ଥିତି ସହିତ ଖାପ ଖୁଆଇଥିଲେ, ଯଥେଷ୍ଟ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିଥିଲେ ଏବଂ ୨୦୧୧ ସୁଦ୍ଧା ସେ ଯାହା କଳ୍ପନା କରିଥିଲେ ତାହା କାମରେ କରିଦେଖାଇଲେ । ସେ କେବଳ ୩୪ବର୍ଷ ପରେ ରାଜ୍ୟରେ ବାମପନ୍ଥୀ ଦଳକୁ କ୍ଷମତାରୁ ହଟାଇ ନାହାଁନ୍ତି, ବରଂ ସେ ଏହାକୁ ଶେଷ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ଆଜି ସେ ଦେଶର ଅନ୍ୟତମ ସ୍ୱର ତଥା ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବିରୋଧୀ ଦଳର ନେତା ଅଟନ୍ତି ।
ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶରେ ୱାଇ.ଏସ. ଜଗନମୋହନ ରେଡ୍ଡୀଙ୍କ ରାଜନୈତିକ ଦିଗ ମଧ୍ୟ କମ୍ କୌତୁହଳପ୍ରଦ ନୁହେଁ । ତାଙ୍କ ପିତା ତଥା ପୂର୍ବତନ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ୱାଇ.ଏସ. ରାଜାଶେଖର ରେଡ୍ଡୀଙ୍କ ହଠାତ୍ ଦେହାନ୍ତ ପରେ ଜଗନ୍ ଫାଙ୍କାରେ ଠିଆ ହୋଇବାର ଦେଖିଲେ । ବହୁ ପରିଶ୍ରମ ଏବଂ ପରବର୍ତ୍ତୀ କିଛି ମାସ ପାଇଁ ସାରା ରାଜ୍ୟ ଭ୍ରମଣ ପରେ, ୨୦୧୧ରେ, ଏହି ଯୁବନେତା ଯୁବଜନ ଶ୍ରମିକ ରେଥୁ କଂଗ୍ରେସ ପାର୍ଟି କିମ୍ବା ୱାଇ.ଏସ. ଆର.ସ,ପିର ମୂଳଦୁଆ ପକାଇଲେ । ୨୦୧୯ରେ, ମାତ୍ର ୪୪ ବର୍ଷ ବୟସରେ, ଜଗନ୍ ନିର୍ବାଚନରେ ଜିତି ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶର ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ହୋଇଛନ୍ତି ।
ଆସାମର ହେମନ୍ତ ବିଶ୍ୱ ସରମା, ଅନ୍ୟ ଜଣେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ କଂଗ୍ରେସ ନେତାଙ୍କର ସାମାନ୍ୟ ଭିନ୍ନ କାହାଣୀ ରହିଛି । କଂଗ୍ରେସର ହାଇକମାଣ୍ଡ ସଂସ୍କୃତିକୁ ସର୍ବସାଧାରଣରେ ସମାଲୋଚନା କରିବା ପରେ ସେ ଦଳ ଛାଡ଼ିଥିଲେ କିନ୍ତୁ ନିଜ ଦଳ ଗଠନ କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ସେ ବିଜେପିରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ । ସେ ଏପରି ଏକ ଦଳରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ ଯାହା ସେଠାରେ କେବେ ବି କ୍ଷମତାରେ ନଥିଲା, ,ପରିକି ବିଜେପିର କୌଣସି ଜନାଧାର ମଧ୍ୟ ନଥିଲା । ତେଣୁ ଯଦିଓ ସେ ନିଜର ସଂଗଠନ ସୃଷ୍ଟି କରିନାହାଁନ୍ତି, ତଥାପି ସେ ଏକ ନୂତନ ଖେଳାଳିଙ୍କ ହାତ ଧରିବାର ବିପଦ ନେଇଥିଲେ । ତେବେ ମୋଦୀଙ୍କ ଲୋକପ୍ରିୟତା ଏବଂ ଶାହାଙ୍କ ପରିଚାଳନା ଦକ୍ଷତା ସାହାଯ୍ୟରେ ସେ ନିଜେ କେବଳ ଆସାମରେ ନୁହେଁ ସମଗ୍ର ଉତ୍ତର-ପୂର୍ବରେ ବିଜେପି ପାଇଁ ଏକ ଦୃଢ଼ ଆଧାର ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି ।
ସିନ୍ଧିଆ ଏବଂ ପାଇଲଟ୍ଙ୍କ ବିଷୟରେ ଏକ ବଡ଼ ପ୍ରଶ୍ନ ରହିଲା – ସେମାନଙ୍କର ଲକ୍ଷ୍ୟ କ’ଣ ? ଯଦି ଏମାନେ ସହଜରେ କ୍ଷମତାର କରିଡରରେ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି, ତେବେ ବିଜେପି ସଠିକ୍ ପସନ୍ଦ ହୋଇପାରେ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ଏହା ଏକ ପରିଚୟ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିବା ଏବଂ ପ୍ରକୃତ ଅର୍ଥରେ ଏକ ରାଜନୈତିକ ପରମ୍ପରାର ଭିତ୍ତିପ୍ରସ୍ତର ସ୍ଥାପନ କରିବା, ତେବେ ଜାତୀୟ ସ୍ତରରେ ଏବଂ ନିଜ ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ବିଜେପି ଏବଂ କଂଗ୍ରେସର ପ୍ରତିଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱିତା କରିବାକୁ ସକ୍ଷମ ଏବଂ ବିଶ୍ୱସନୀୟ ବିକଳ୍ପ ଦେବା ପାଇଁ ଗଭୀର ଉଦାସୀନତା ଦେଖାଇ ନିଜର ଓ ଭାରତୀୟ ରାଜନୀତିର ମଧ୍ୟ ଏକ ବଡ଼ କ୍ଷତି କରୁଛନ୍ତି ।
ସୌଜନ୍ୟ-ଦି ପ୍ରିଣ୍ଟ୍